Category: Άρθρα blackflight
Φίλες και φίλοι το ποίημά μου «Αντιιμπεριαλιστική διακήρυξη» επιλέχθηκε για δημοσίευση στο περιοδικό της Νεολαίας του Κομμουνιστικού Κόμματος Βρετανίας.
Περισσότερα για την έκδοση της ποιητικής μου συλλογής σε λίγες μέρες. Τώρα βρίσκομαι στο τελευταίο στάδιο στησίματος της με avant-garde γραφίστρια.
Αν το φεουδαρχικό καθεστώς και κατοπινά η αστική τάξη μπόρεσαν, στην περίοδο της ανάπτυξής τους, να δημιουργήσουν μια τέχνη και μια λογοτεχνία που καθιέρωναν ένα καινούργιο καθεστώς και που υμνούσαν την άνοδό του, πόσο καλύτερα εμείς, με το καινούργιο μας σοσιαλιστικό καθεστώς, που είναι η ενσάρκωση ό,τι καλύτερου υπάρχει στην ιστορία του πολιτισμού και της κουλτούρας, θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε την πιο προοδευμένη λογοτεχνία του κόσμου, που θα αφήσει πολύ πίσω της τα καλύτερα έργα των περασμένων καιρών.
Σύντροφοι, τι θέλει, τι απαιτεί η Κεντρική Επιτροπή; Θέλει τα στελέχη και οι συγγραφείς του Λένινγκραντ να καταλάβουν καλά πως έφτασε η ώρα όπου είναι απαραίτητο να ανεβάσουμε σε ψηλό επίπεδο την ιδεολογική μας δουλειά. Η νέα σοβιετική γενιά θα έχει καθήκον να στερεώσει τις δυνάμεις και την ισχύ του σοβιετικού σοσιαλιστικού καθεστώτος, εκμεταλλευόμενη ολοκληρωτικά τις κινητήριες δυνάμεις της σοβιετικής κοινωνίας για μια νέα πρωτόφαντη άνθιση της ευημερίας μας και της κουλτούρας μας. Γι’ αυτούς τους μεγάλους σκοπούς πρέπει τη νέα γενιά να την αναθρέψουμε εμπνέοντάς της το θάρρος και τη ζέση, να τη μάθουμε να μην φοβάται τα εμπόδια, να πηγαίνει ενάντια σ’ όλα τα εμπόδια και να ξέρει να τα υπερνικά. Οι άνθρωποί μας πρέπει να είναι μορφωμένοι, να έχουν υψηλές ιδέες, αναπτυγμένες απαιτήσεις και αναπτυγμένα πολιτιστικά και ηθικά γούστα. Για το σκοπό αυτό, πρέπει η λογοτεχνία μας, τα περιοδικά μας, να μη μένουν παράμερα από τα προβλήματα της επικαιρότητας, μα να βοηθούν το κόμμα και το λαό να διαπαιδαγωγούν τη νεολαία μ’ ένα πνεύμα απόλυτης πίστης στο σοβιετικό καθεστώς και απεριόριστης αφοσίωσης στα συμφέροντα του λαού.
Οι σοβιετικοί συγγραφείς κι όλοι οι εργάτες του ιδεολογικού μας μετώπου μπαίνουν τούτη την ώρα στην πρώτη γραμμή, γιατί στις συνθήκες της ειρηνικής προόδου τα καθήκοντα του ιδεολογικού μετώπου, και πρώτα-πρώτα της λογοτεχνίας, αντί να εξαφανίζονται, αντίθετα γίνονται πιο επιτακτικά. Ο λαός, το κράτος, το κόμμα δεν θέλουν οι σοβιετικοί συγγραφείς να απομακρύνονται από την επικαιρότητα, θέλουν, αντίθετα, η λογοτεχνία να ανακατεύεται σ’ όλες τις μορφές της σοβιετικής ζωής. Οι μπολσεβίκοι εκτιμούν πάρα πολύ τη λογοτεχνία, βλέπουν καθαρά τη μεγάλη της ιστορική αποστολή και το ρόλο της στο στερέωμα της ηθικής και πολιτικής ενότητας του λαού, στην ένωσή του και στη διαπαιδαγώγησή του. Η Κεντρική Επιτροπή θέλει να έχουμε έναν πλούσιο πνευματικό πολιτισμό, γιατί σ’ αυτό τον πλούτο της κουλτούρας βλέπει έναν από τους κύριους σκοπούς του σοσιαλισμού.
Η Κεντρική Επιτροπή έχει την πεποίθηση ότι το τμήμα της σοβιετικής λογοτεχνίας στο Λένινγκραντ, γερό ηθικά και πολιτικά, θα μπορέσει γρήγορα να διορθώσει τα λάθη του και να πάρει τη θέση που του ανήκει στη σοβιετική λογοτεχνία.
Έχει την πεποίθηση πως οι ελλείψεις στη δουλειά των συγγραφέων του Λένινγκραντ θα υπερνικηθούν και πως η ιδεολογική δουλειά της κομματικής οργάνωσης στο Λένινγκραντ συντομότατα θα ανέβει στο ύψος που χρειάζεται σήμερα για τα συμφέροντα του κόμματος του λαού και του κράτους.
Οι επιτυχίες μας, τόσο στο εσωτερικό της χώρας μας, όσο και στο διεθνή στίβο, δεν αρέσουν στον αστικό κόσμο. Ύστερα από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο δυνάμωσαν οι θέσεις του σοσιαλισμού. Ο σοσιαλισμός βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Αυτό δεν αρέσει στους ιμπεριαλιστές κάθε λογής, που φοβούνται το σοσιαλισμό, φοβούνται τη σοσιαλιστική μας χώρα, που είναι παράδειγμα για όλη την προοδευτική ανθρωπότητα. Οι ιμπεριαλιστές, οι ιδεολογικοί τους λακέδες, οι συγγραφείς και οι δημοσιογράφοι τους, οι πολιτικοί και διπλωμάτες τους, πασκίζουν με όλα τα μέσα να συκοφαντήσουν τη χώρα μας, να την παρουσιάσουν κάτω από απατηλό φως, να συκοφαντήσουν το σοσιαλισμό. Σ’ αυτές τις συνθήκες, το καθήκον της σοβιετικής λογοτεχνίας είναι, όχι μόνο να απαντά με χτύπημα σε κάθε χτύπημα σ’ όλη αυτή την αηδιαστική συκοφαντία και σε κάθε επίθεση που γίνεται ενάντια στη σοβιετική μας κουλτούρα, ενάντια στο σοσιαλισμό, μα να μαστιγώνει και να επιτίθεται θαρραλέα κατά του αστικού πολιτισμού που βρίσκεται σε μαρασμό και αποσύνθεση.
Όσο όμορφη και αν είναι η εξωτερική μορφή που τυλίγονται τα έργα των αστών συγγραφέων της μόδας στη δυτική Ευρώπη και την Αμερική, καθώς και τα έργα των σκηνοθετών και των θεατρικών συγγραφέων δεν θα μπορούσαν να σώσουν ή να ανορθώσουν την αστική τους κουλτούρα, γιατί η ηθική της βάση σάπισε και βρώμισε, γιατί η κουλτούρα αυτή είναι στην υπηρεσία της καπιταλιστικής ατομικής ιδιοκτησίας, στην υπηρεσία των εγωιστικών και άπληστων συμφερόντων του ανώτερου στρώματος της κοινωνίας. Όλο το πλήθος των αστών συγγραφέων και των σκηνοθετών προσπαθεί να αποτρέψει την προσοχή των προοδευτικών στρωμάτων της κοινωνίας από τα φλέγοντα ζητήματα της πολιτικής και κοινωνικής πάλης και να τη στρέψει προς μια λογοτεχνία και μια τέχνη πλαδαρή χωρίς ιδέες, γεμάτη γκάγκστερς, γκερλς των καμπαρέ, απολογία της μοιχείας και κατορθώματα τυχοδιωκτών και κατεργαρέων κάθε λογής.
Ταιριάζει σε μας, στους εκπροσώπους του πρωτοπόρου σοβιετικού πολιτισμού, τους σοβιετικούς πατριώτες, να παίζουμε το ρόλο του λάτρη της αστικής κουλτούρας ή το ρόλο μαθητών; Φυσικά, η λογοτεχνία μας, αντανακλώντας ένα καθεστώς ανώτερο από οποιοδήποτε δημοκρατικό αστικό καθεστώς, μια κουλτούρα πολλές φορές ανώτερη από την αστική κουλτούρα, έχει το δικαίωμα να διδάσκει μια νέα ηθική σ’ όλη την ανθρωπότητα. Πού θα βρείτε ένα λαό σαν το δικό μας και μια χώρα σαν τη δική μας; Πού θα βρείτε αυτές τις περίφημες αρετές που έδειξε ο σοβιετικός μας λαός στο Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο και τις δείχνει κάθε μέρα στη δουλειά του, για την ειρηνική ανάπτυξη και ανασυγκρότηση της οικονομίας και της κουλτούρας; Η κάθε μέρα που περνά τον βλέπει να ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά. Δεν είμαστε πια σήμερα ό,τι είμασταν χθες και αύριο δεν θα είμαστε πια ό,τι είμαστε σήμερα. Δεν είμαστε πια οι ρώσοι της εποχής πριν από τα 1917, ούτε η Ρωσία είναι πια η ίδια, ούτε ο χαρακτήρας μας. Αλλάξαμε, μεγαλώσαμε μαζί με τις γιγάντιες μεταμορφώσεις που τροποποίησαν ριζικά την όψη της χώρας μας.
Να δείχνουμε αυτές τις καινούργιες υψηλές αρετές των σοβιετικών ανθρώπων, να παρουσιάζουε το λαό μας όχι μονάχα όπως είναι σήμερα, μα και να βλέπουμε τι θα είναι αύριο, να βοηθάμε να φωτιστεί άπλετα ο δρόμος προς τα μπρος –να ποια είναι τα καθήκοντα του κάθε τίμιου σοβιετικού συγγραφέα. Ο συγγραφέας δεν μπορεί να μένει στην ουρά των γεγονότων, πρέπει να βαδίζει στην εμπροσθοφυλακή του λαού, δείχνοντάς του το δρόμο της εξέλιξής του. Με οδηγό τη μέθοδο του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, και μελετώντας ενσυνείδητα και προσεκτικά την πραγματικότητά μας, προσπαθώντας να εμβαθύνει πιο βαθιά στη φύση του προτσές της εξέλιξής μας, ο συγγραφέας πρέπει να διαπαιδαγωγεί το λαό και να τον οπλίζει ιδεολογικά. Ξεχωρίζοντας τα καλύτερα αισθήματα, τις αρετές του σοβιετικού ανθρώπου, δείχνοντάς του το μέλλον του, πρέπει ταυτόχρονα να δείχνουμε στους ανθρώπους μας τι δεν πρέπει να είναι, πρέπει να μαστιγώνουμε τις επιβιώσεις του παρελθόντος, τις επιβιώσεις που εμποδίζουν τους σοβιετικούς ανθρώπους να πάνε μπροστά! Οι σοβιετικοί συγγραφείς πρέπει να βοηθούν το λαό, το κράτος και το κόμμα στη διαπαιδαγώγηση της φλογερής νεολαίας μας, που έχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της και δεν φοβάται καμιά δυσκολία.
Παρ’ όλες τις προσπάθειες των αστών πολιτικών και συγγραφέων να κρύψουν από τους λαούς τους την αλήθεια για τις επιτυχίες που έχει το σοβιετικό καθεστώς και η σοβιετική κουλτούρα, παρ’ όλες τις προσπάθειες να δημιουργήσουν ένα σιδερένιο παραπέτασμα που να μην το διαπερνά η αλήθεια για τη Σοβιετική Ένωση, μάταια τους αρέσει να πιστεύουν πως μειώνουν την πραγματική ανάπτυξη και το πλάτος του σοβιετικού πολιτισμού. Όλες αυτές οι προσπάθειες είναι καταδικασμένες σε αποτυχία. Ξέρουμε πολύ καλά τη δύναμη και την ανωτερότητα του πολιτισμού μας. Αρκεί να θυμίσουμε τις καταπληκτικές επιτυχίες που είχαν στο εξωτερικό εκπρόσωποι της σοβιετικής κουλτούρας, την παρέλαση των αθλητών μας κλπ. Ταιριάζει, λοιπόν, σ’ εμάς να θαυμάζουμε δουλικά το καθετί που είναι ξένο, ή να ταμπουρωνόμαστε σε αμυντικές θέσεις;
Η ακαταστασία και η αναρχία είναι απαράδεκτες σε περιοδικά, όπως σε οποιοδήποτε άλλο πράγμα. Χρειάζεται μια συγκεκριμένη υπευθυνότητα στον προσανατολισμό ενός περιοδικού και στο περιεχόμενο των κειμένων που δημοσιεύει.
Πρέπει να αποκαταστήσετε τις μεγάλες παραδόσεις της λογοτεχνίας και του ιδεολογικού μετώπου του Λένινγκραντ. Είναι λυπηρό και προσβλητικό ότι τα περιοδικά του Λένινγκραντ, που ήταν πάντα φυτώρια προοδευτικών ιδεών και προοδευτικής κουλτούρας, έγιναν καταφύγια της αδιαφορίας προς τις ιδέες και της χυδαιότητας. Πρέπει να αποκαταστήσουμε την τιμή του Λένινγκραντ σαν προοδευτικό ιδεολογικό και εκπολιτιστικό κέντρο. Πρέπει να θυμηθούμε πως το Λένινγκραντ ήταν το λίκνο των λενινιστικών μπολσεβίκικων οργανώσεων. Εδώ ακριβώς ο Λένιν και ο Στάλιν έβαλαν τις βάσεις του Μπολσεβίκικου Κόμματος, τις βάσεις της μπολσεβίκικης κοσμοθεωρίας και του μπολσεβίκικου πολιτισμού.
Είναι ζήτημα τιμής για τους συγγραφείς και για τα κομματικά στελέχη του Λένινγκραντ να αποκαταστήσουν και να αναπτύξουν αυτές τις δοξασμένες παραδόσεις.
Το καθήκον των εργατών του ιδεολογικού μετώπου και πρώτα-πρώτα των συγγραφέων είναι να εξοστρακίσουν από τη λογοτεχνία του Λένινγκραντ την έλλειψη ιδεολογίας και την κοινοτοπία, να σηκώσουν πολύ ψηλά τη σημαία της πρωτοποριακής σοβιετικής λογοτεχνίας, να χρησιμοποιήσουν όλες τις δυνατότητες για το ανέβασμα του ιδεολογικού και καλλιτεχνικού τους επιπέδου, να μη μένουν πίσω από τα θέματα της επικαιρότητας από τις ανάγκες του λαού, να αναπτύσσουν με όλα τα μέσα μια τολμηρή κριτική των λαθών τους, όχι μια κριτική γλοιώδη, φιλίας και οικογενειακότητας, αλλά μια αληθινή κριτική τολμηρή και ανεξάρτητη, μια μπολσεβίκικη κριτική αρχών.
Σύντροφοι, πρέπει να δείτε τώρα καθαρά το χοντρό λάθος που έκανε η κομματική επιτροπή του Λένινγκραντ και ιδιαίτερα το τμήμα της προπαγάνδας και ζύμωσης και ο γραμματέας του της διαφώτισης, ο σύντροφος Σιρόκοφ, που είχε τοποθετηθεί επικεφαλής της ιδεολογικής δουλειάς και που αυτός πρώτος έχει την ευθύνη για την αποτυχία των περιοδικών. Η κομματική επιτροπή του Λένινγκραντ έκανε ένα χοντρό πολιτικό λάθος όταν στα τέλη του Ιούνη πήρε μια απόφαση σχετικά με τη νέα συντακτική επιτροπή της «Ζβεζντά» όπου έβαλε και τον Ζοστσένκο. Μόνο η πολιτική στραβωμάρα μπορεί να εξηγήσει πώς ο γραμματέας της επιτροπής πόλης, ο σύντροφος Καπούστιν και ο γραμματέας της επιτροπής πόλης για τη διαφώτιση, ο σύντροφος Σιρόκοφ, κατάφεραν να γίνει δεκτή μια απόφαση τόσο λαθεμένη. Επαναλαμβάνω πως όλα αυτά τα λάθη πρέπει να διορθωθούν όσο το δυνατό πιο γρήγορα και πιο αποφασιστικά για να ξαναπάρει το Λένινγκραντ το ρόλο του στην ιδεολογική ζωή του κόμματός μας. Όλοι μας αγαπάμε το Λένινγκραντ, όλοι μας αγαπάμε την κομματική μας οργάνωση του Λένινγκραντ, σα μια από τις πρωτοπόρες ομάδες του κόμματός μας. Το Λένινγκραντ δεν πρέπει να είναι το καταφύγιο διαφόρων τυχοδιωκτών της λογοτεχνίας, που χώθηκαν αυτού για να το χρησιμοποιήσουν για τους σκοπούς τους. Το Λένινγκραντ το σοβιετικό δεν το αγαπάνε ο Ζοστσένκο, η Αχμάτοβα και οι όμοιοί τους. Αυτοί θέλουν να βλέπουν στο Λένινγκραντ το σύμβολο άλλων κοινωνικών και πολιτικών θεσμών και μιας άλλης ιδεολογίας. Η παλιά Αγία Πετρούπολη, ο μπρούντζινος καβαλάρης που την ενσαρκώνει, να οι οπτασίες που κινούνται μπροστά στα μάτια τους. Μα εμείς, αγαπάμε το σοβιετικό Λένινγκραντ, το Λένινγκραντ που είναι κέντρο πρωτοπορίας της σοβιετικής κουλτούρας. Η δοξασμένη φάλαγγα των μεγάλων δημοκρατών επαναστατών που βγήκαν από το Λένινγκραντ, αυτοί είναι οι άμεσοι πρόγονοί μας, από αυτούς κρατάει το γενεαλογικό μας δένδρο. Οι μεγάλες παραδόσεις του σημερινού Λένινγκραντ πρέπει να αναλύσουν τα λάθη τους τολμηρά, χωρίς να κοιτάζουν πίσω, χωρίς να χαρίζονται, για να τα διορθώσουν καλύτερα και πιο γρήγορα και να προωθήσουν περισσότερη την ιδεολογική μας δουλειά. Οι μπολσεβίκοι του Λένινγκραντ πρέπει ξανά να πάρουν τη θέση τους του σκαπανέα στην εμπροσθοφυλακή του αγώνα για την επεξεργασία της σοβιετικής ιδεολογίας, της σοβιετικής κοινωνικής συνείδησης.
Πώς τα κατάφερε η κομματική επιτροπή πόλης του Λένινγκραντ να αφήσει να δημιουργηθεί μια τέτοια κατάσταση στο ιδεολογικό μέτωπο; Είναι ολοφάνερο πως απορροφήθηκε από την τρέχουσα πρακτική δουλειά για την ανοικοδόμηση της πόλης, για τη βιομηχανική άνοδό της και ξέχασε τη σημασία της διαπαιδαγωγικής ιδεολογικής δουλειάς. Η λησμοσύνη αυτή στοίχισε ακριβά στην οργάνωση του Λένινγκραντ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την ιδεολογική δουλειά! Οι πνευματικοί θησαυροί των πολιτών μας είναι το ίδιο σπουδαίοι όπως και οι υλικοί. Δεν μπορεί κανείς να ζει στα τυφλά, χωρίς να νοιάζεται για το αύριο, τόσο στον ιδεολογικό τομέα, όσο και στον τομέα της υλικής παραγωγής. Οι σοβιετικοί μας άνθρωποι αναπτύχθηκαν τόσο πολύ που δεν θα «χάψουν» κάθε πνευματικό κατασκεύασμα που θα θελήσουν να τους σερβίρουν. Οι εργάτες της κουλτούρας και της τέχνης που δεν θα αναπλάσουν τον εαυτό τους και δεν θα μπορούσαν να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις του λαού, που όλο μεγαλώνουν, μπορούν γρήγορα να χάσουν την εμπιστοσύνη του.
Σύντροφοι, η σοβιετική μας λογοτεχνία ζει και πρέπει να ζει έχοντας για πυξίδα τα συμφέροντα του λαού και της πατρίδας. Η λογοτεχνία είναι υπόθεση του λαού. Να γιατί ο λαός θεωρεί νίκη δικιά του κάθε επιτυχία σας, κάθε σημαντικό σας έργο. Να γιατί μπορούμε να συγκρίνουμε κάθε επιτυχημένο έργο με μια μάχη κερδισμένη, ή με μια μεγάλη νίκη στο οικονομικό μέτωπο. Αντίθετα, κάθε αποτυχία της σοβιετικής λογοτεχνίας τη νιώθουν βαθιά και πικρά ο λαός, το κόμμα, το κράτος. Αυτό ακριβώς χτυπά η απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής, που ενδιαφέρεται για τα συμφέροντα του λαού, για τα συμφέροντα της λογοτεχνίας, και που ανησυχεί εξαιρετικά για την κατάσταση στους συγγραφείς του Λένινγκραντ.
Αν άνθρωποι χωρίς αρχές θέλουν να στερήσουν τη φάλαγγα των σοβιετικών συγγραφέων από τη βάση τους, αν θέλουν να υπομονεύσουν την ιδεολογική πλευρά της δουλειάς τους και να στερήσουν την τέχνη τους από την κοινωνική και αναμορφωτική της σημασία, η Κεντρική Επιτροπή ελπίζει πως οι λογοτέχνες του Λένινγκραντ θα μπορέσουν να βρουν μέσα τους αρκετές δυνάμεις για να βάλουν τέρμα σ’ όλες τις απόπειρες εκείνων που πάνε να τους παρασύρουν –κι αυτούς και τα περιοδικά τους- στο ρεύμα της απουσίας ιδεών και αρχών και της απολιτικότητας. Βρισκόσαστε στην πρώτη γραμμή του ιδεολογικού μετώπου, μπαίνουν μπροστά σας τεράστια καθήκοντα με σημασία διεθνή και αυτό πρέπει να τονώνει τη συναίσθηση της ευθύνης κάθε αληθινού σοβιετικού συγγραφέα απέναντι στο λαό του, απέναντι στο κράτος, απέναντι στο κόμμα, καθώς και τη συναίσθηση της σημασίας του καθήκοντος που έχει να εκπληρώσει.
Ένα δεύτερο μεγάλο λάθος πηγάζει από την ιδεολογική αδυναμία των καθοδηγητών της «Ζβεζντά» και του «Λένινγκραντ». Το λάθος αυτό είναι ότι ορισμένοι υπεύθυνοι έβαλαν σε πρώτη γραμμή τις σχέσεις τους με τους συγγραφείς και όχι το γενικό συμφέρον, την πολιτική αγωγή των σοβιετικών ανθρώπων, τον πολιτικό προσανατολισμό των ανθρώπων των γραμμάτων, μα προσωπικά συμφέροντα, φιλίες. Λέγεται ότι πολλά έργα, ιδεολογικά επικίνδυνα και αδύνατα από καλλιτεχνική άποψη, δημοσιεύονται από φόβο μήπως θιχτεί ο τάδε ή ο δείνα συγγραφέας. Τέτοιου είδους υπεύθυνοι προτιμούν να θυσιάζουν τα συμφέροντα του λαού και τα συμφέροντα του κράτους, παρά να θίξουν κάποιον. Αυτή είναι απόλυτα σφαλερή θέση και πολιτικά λαθεμένη, είναι σαν να αντάλλαζες ένα εκατομμύριο με μια πεντάρα.
Η Κεντρική Επιτροπή τόνισε στην απόφασή της τι κίνδυνος υπάρχει όταν υποκαθιστάς μια στάση αρχών στη λογοτεχνία με οικογενειακότητες. Αυτό το πνεύμα της παρέας, αυτή η έλλειψη αρχών από μερικούς συγγραφείς μας είχε βαθιά αρνητική επίδραση, επέφερε το κατέβασμα του ιδεολογικού επιπέδου πολλών λογοτεχνικών έργων και διευκόλυνε στοιχεία ξένα προς τη σοβιετική λογοτεχνία να μπουν στη λογοτεχνία. Η έλλειψη κριτικής από μέρους των καθοδηγητών του ιδεολογικού μετώπου και των καθοδηγητών του Λένινγκραντ, η υποκατάσταση του πνεύματος αρχών με οικογενειακότητες σε βάρος των συμφερόντων του λαού ήταν βαθύτατα βλαβερές.
Ο σύντροφος Στάλιν μάς διδάσκει πως αν θέλουμε να διατηρήσουμε στελέχη, να τα μορφώσουμε και να τα συγκροτήσουμε δεν πρέπει να φοβόμαστε να θίξουμε κανέναν, ούτε να φοβόμαστε την τολμηρή, ειλικρινή και αντικειμενική κριτική αρχών. Δίχως κριτική, κάθε οργάνωση, ακόμα και λογοτεχνική, μπορεί να διαφθαρεί. Δίχως κριτική, κάθε στραβό μπορεί να γίνει χειρότερο και θα είναι ύστερα πιο δύσκολο να τα βγάλουμε πέρα μαζί του. Μόνο μια τολμηρή και ειλικρινής κριτική θα βοηθήσει τους ανθρώπους μας να τελειοποιούνται, θα τους σπρώξει να προχωρούν και να υπερνικούν τις αδυναμίες της δουλειάς τους. Εκεί όπου δεν υπάρχει κριτική απλώνεται το βάλτωμα, λείπει ο αέρας, δεν υπάρχει πια τόπος για πρόοδο. Ο σύντροφος Στάλιν πολλές φορές τόνισε ότι ο κύριος όρος για την ανάπτυξή μας είναι η ανάγκη για κάθε σοβιετικό άνθρωπο να κάνει κάθε μέρα τον απολογισμό της δουλειάς του, να ελέγχει δίχως φόβο τον εαυτό του, να αναλύει τη δουλειά του, να κάνει θαρραλέα κριτική στις ελλείψεις και τα λάθη του, να σκέφτεται με ποιους τρόπους θα μπορέσει να πετύχει καλύτερα αποτελέσματα στη δουλειά του και να δουλεύει αδιάκοπα για την τελειοποίησή του. Αυτό ισχύει τόσο για τους λογοτέχνες, όσο και για όλους τους άλλους εργαζόμενους. Όποιος φοβάται να υποβάλλει στην κριτική τη δουλειά του, είναι φοβιτσιάρης αξιοπεριφρόνητος, ανάξιος να τον εκτιμά ο λαός.
Είναι πολύ διαδεδομένη, επίσης, στη διοίκηση της Ένωσης των σοβιετικών συγγραφέων η έλλειψη κριτικής απαίτησης από τη δικιά μας τη δουλειά, η αντικατάσταση με οικογενειακότητες της στάσης αρχών απέναντι στους συγγραφείς. Η καθοδήγηση της Ένωσης και ιδιαίτερα ο πρόεδρός της, ο σύντροφος Τιχόνοφ, είναι υπεύθυνοι για την κατάσταση στα περιοδικά «Ζβεζντά» και «Λένινγκραντ» που καταγγείλαμε. Φταίνε, όχι μόνο γιατί δεν εμπόδισαν να διεισδύσει στη σοβιετική λογοτεχνία η βλαβερή επίδραση του Ζοστσένκο, της Αχμάτοβα και άλλων μη σοβιετικών συγγραφέων, μα ακόμα και γιατί κλείσαν τα μάτια τους μπροστά στο γεγονός ότι στα περιοδικά μας μπήκαν ύπουλα τάσεις και ήθη ξένα προς τη σοβιετική λογοτεχνία.
Στα λάθη των περιοδικών του Λένινγκραντ έπαιξε, επίσης, ρόλο το σύστημα του ανεύθυνου που θρονιάστηκε στη διεύθυνση των περιοδικών και ιδιαίτερα στη σύνταξη των περιοδικών του Λένινγκραντ. Κανένας δεν ήξερε ποιος ήταν υπεύθυνος για το περιοδικό, στο σύνολό του και στα διάφορα τμήματά του, όπου έλειπε η πιο στοιχειώδης τάξη. Είναι απαραίτητο να διορθώσουμε αυτή την κατάσταση. Να γιατί η Κεντρική Επιτροπή με την απόφασή της όρισε έναν αρχισυντάκτη στη «Ζβεζντά», υπεύθυνο για τον προσανατολισμό του περιοδικού και για την ανώτερη ιδεολογική και καλλιτεχνική ποιότητα των έργων που δημοσιεύει.
