¡Λόγω μεγάλης προσέλευσης πραγματοποιήθηκαν δύο προβολές!
Category: Αρχείο Ριζοσπάστη
Αμφισβητώντας την ίδια τη ιδέα της αρμονικής ανάπτυξης της ανθρώπινης προσωπικότητας, την ιδέα της κοινωνίας, στην οποία όπως διδάσκει ο μαρξισμός, «η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός αποτελεί προϋπόθεση της ελεύθερης ανάπτυξης όλων των μελών της», οι αστοί θεωρητικοί της κουλτούρας υποβιβάζουν τον άνθρωπο σε απλό ον, σε απλή μονάδα το «μαζικού» καταναλωτή. «HOMO KONSUMENS»-«Ανθρωπος καταναλωτής», έτσι τιτλοφορεί ο Ερριχ Φρομμ το κατασκεύασμα της σύγχρονης αστικής κοινωνίας.
Ο καταναλωτής αυτός δεν είναι σε θέση να διεισδύσει στα υψηλά ιδανικά της λογοτεχνίας και της τέχνης, δεν κατέχει αισθητικά καλλιεργημένα αισθήματα και δεν είναι διατεθειμένος να μυηθεί στα λεπτά ευαίσθητα κίνητρα της τέχνης. Αυτός ο εκπρόσωπος της «γκρίζας μάζας» καταλήγουν ύστερα από βαθύ συλλογισμό οι θεωρητικοί αυτοί, αφομοιώνει πιο ευχάριστα ένα καλλιτεχνικό προϊόν ελαφρότατου τύπου. Ενα τέτοιο κατασκεύασμα είναι πέρα για πέρα προσιτό γιατί ανταποκρίνεται στις πιο απλές, στις πιο πρωτόγονες συγκινήσεις, υπολογισμένες για ένα χαμηλό πνευματικό επίπεδο.
Τέτοιο προϊόν, τέτοιου είδους εργατο-τροφή προσφέρει η μαζική κουλτούρα της Δύσης. Και εδώ πρόκειται για κουλτούρα δεύτερης ποιότητας «κατασκευασμένης» κατά τρόπο βιομηχανοποιημένης αλυσίδας. Είναι πασίγνωστα τα έργα των κόμικς, των γουέστερν, των τηλεοπτικών παραστάσεων, των γκανγκστερικών και ερωτικών φιλμ, των ιστορικών με καρδιοχτύπια και φρικιαστικές εικόνες αίματος, γραμμένες σε βιβλία τσέπης, αυτά και άλλα πολλά παραγεμισμένα με πρόστυχη συναισθηματολογία, βία και σεξ…
Τα κίνητρα που εξηγούν το «αναπόφευκτο» της εμφάνισης κουλτούρας δεύτερης ποιότητας, είναι ξεκάθαρο. Αλλά θα ήταν αφέλεια να υποθέσουμε πως σκοπός της είναι μόνο να αποκομίσουν, να βγάλουν το επιθυμητό εμπορικό κέρδος. Όχι, το ιδιαίτερο ενδιαφέρον, η φροντίδα να ικανοποιήσουν την αξίωση του απλού ανθρώπου με ένα ευχάριστο, γαργαλιστό στα νεύρα εφήμερο έργο- είναι μόνο η εξωτερική, η εντυπωσιακή πλευρά της όλης υπόθεσης. Η αστική «μαζική κουλτούρα» κρύβει άλλον πιο σοβαρό σκοπό.
Και αυτός ο σκοπός της υπερασποστολής, όπως θα λέγαμε, της «μαζικής κουλτούρας» είναι να αποσπάει, να απομακρύνει τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων από την πραγματικότητα, από τα άλυτα καυτά προβλήματα της καθημερινής ζωής, που στέκουν μπροστά στα μέλη της αστικής ανταγωνιστικής κοινωνίας. Σε αυτό το πρόγραμμα, υπάρχει και η « θετική» πλευρά: αποσπώντας τον «εργαζόμενο λαό από το πεζοδρόμιο», από την κοινωνική πάλη, τον βάζει κάτω από τον ιδεολογικό έλεγχο στερεότυπων κανόνων της «καταναλωτικής κοινωνίας». Και για την επιτυχία αυτού του σκοπού δεν αρκεί μόνο να «αποκλείσει» τον άνθρωπο από τις καθημερινές φροντίδες και τα βάρη της συντήρησής του, χρειάζεται να τον βυθίσει σε ένα φανταστικό κόσμο, που να αγνοεί τα γεγονότα, που να εξωραϊζει όλα τα δυσάρεστα της αστικής πραγματικότητας. Ακριβώς αυτή η ψευδοφαντασία, αυτή η παραποίηση της αλήθειας μέσα από καλοστημένους ελαττωματικούς καθρέφτες παραμόρφωσης της «μαζικής κουλτούρας» επιδιώκει να φέρει στο μηδέν το υψηλό κοινωνικό λειτούργημα της τέχνης το οποίο ο Κ. Μαρξ καθόρισε σαν καθήκον πνευματικο-πρακτικής αφομοίωσης του κόσμου.
Από τα παραπάνω η αστική κουλτούρα βρίσκεται αφάνταστα μακριά. Δεν είναι η καλλιτεχνική παραμόρφωση της πραγματικότητας, αλλά η υποχρεωτική αντικατάστασή της με τη δημιουργία μύθων. Αυτό το σκοπό επιδιώκουν και τα αντίστοιχα μέσα: όσο πιο δραστικά είναι, τόσο το καλύτερο. Να γιατί απαραίτητα εξαρτήματα της «μαζικής κουλτούρας» γίνονται η πορνογραφία, η βία , η λατρεία του χρήματος. Στα έργα του ο σύγχρονος καπιταλισμός σαν να αποτυπώνει τον ίδιο τον εαυτό του: αναπαράγοντας σε συγκεντρωτική μορφή και ενορχηστρώνοντας (στο δικό του τόνο!) τα δικά του ελαττώματα, προσπαθεί να τα στεριώσει στις συνειδήσεις των ανθρώπων σαν κάτι το απαραβίαστο, το αιώνια χαρακτηριστικό γνώρισμα της ανθρώπινης φύσης και των κοινωνικών σχέσεων. Ο άνθρωπος-βιαστής και ο άνθρωπος-σκλάβος, υπεράνθρωπος και θύμα- να οι δύο τύποι ηρώων στα έργα της «μαζικής κουλτούρας» που προσωποποιούν τη συμβολική τυπολογία της σύγχρονης αστικής κοινωνίας.
Μ’ αυτή την έννοια δεν είναι και τόσο μεγάλη η διάσταση ανάμεσα στη «μαζική κουλτούρα» και την ονομαζόμενη «εκλεκτική κουλτούρα», δηλαδή κουλτούρα για τους εκλεκτούς. Και στις δύο περιπτώσεις βρισκόμαστε μπροστά στη φυγή από την πραγματικότητα. Και στις δύο περιπτώσεις η ιδεολογική βάση και των λεπτών ραφιναρισμένων έργων και του ωμού ανοιχτού αναγνώσματος καθώς και του χοντροκομμένου θεάματος-αποτελείται από τα πνευματικά στερεότυπα της καπιταλιστικής κοινωνίας, που είναι σύμφυτα με αυτήν τα ένστικτα της απόκτησης ιδιοκτησίας, της επιθετικότητας και του αμοραλισμού, ή –και η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος- η ψυχική κατάρρευση εξαιτίας του πεσιμισμού, της παραλυτικής καθολικής μελαγχολίας.
Ποτό-κοκτέιλ, που περιέχει όλων των ειδών τα δηλητήρια, έτσι αποκάλεσε ο μεγάλος Χιλιανός , ο διακεκριμένος ποιητής του 20ου αιώνα Πάμπλο Νερούντα τον αντι-ουμανιστικό στην ουσία του προσανατολισμό της αστικής κουλτούρας.
Ο ΛΑΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ
Οι κομμουνιστές απορρίπτουν την αιωνιότητα του χωρισμού των ανθρώπων σε «εκλεκτό» και «απρόσωπο πλήθος». Το ίδιο, όπως και η βασισμένη σε αυτήν την ψεύτικη θέση διάκριση της κουλτούρας σε «μαζική» και «εκτελεστική»
Στον αστικό κόσμο μέσα σε κάθε εθνική κουλτούρα υπάρχουν δύο τάσεις-η δημοκρατική, ηλαϊκή, που συνδέεται με τις προοδευτικές παραδόσεις, και η τάση των εκμεταλλευτριών τάξεων. Στη λαϊκή, δημοκρατική, προοδευτική τάση κάθε εθνικής κουλτούρας, βρίσκονται εκείνες οι πνευματικές αξίες, που αποτελούν την περηφάνια των εθνών και μπαίνουν για πάντα στο θησαυροφυλάκιο της παγκόσμιας κουλτούρας. Π.χ., έτυχε διεθνούς αναγνώρισης η δημιουργός τέτοιων επιφανών καλλιτεχνών της δύσης, όπως του Λουί Αραγκον , του Πωλ Ελυάρ, του Ερνεστ Χένινγουεη, του Τζιμ Ολντριτζ, του Φρρίντριχ, του Ντιουρρεμαντ, του Μαρτί Λάρνι, του Αλμπέρτο Μοραβιά κ.α
Ακριβώς, αυτή την αυστηρή διαχωριστική γραμμή, που περνάει μέσα από την πνευματική ζωή της αστικής κοινωνίας, υπόδειχνε την εποχή του Λένιν. Την ανάπτυξη των προοδευτικών στοιχείων της κουλτούρας, την πραγματική της άνθηση, τη συνέδεε με το πρόβλημα της εγκαθίδρυσης τέτοιου κοινωνικού συστήματος, «το οποίο θα ήταν σε θέση να δημιουργήσει την ομορφιά, το καθετί που θα υπερτερεί από κάθε άποψη και για το οποίο θα μπορούσε μόνο να ονειρευτεί κανένας στο παρελθόν». Ο Λένιν οραματίστηκε μία κουλτούρα η οποία όχι μόνο θα γινόταν προσιτή στις πλατιές λαϊκές μάζες, αλλά θα είναι κουλτούρα των ίδιων των μαζών.Τέτοια κουλτούρα δημιουργήθηκε στην ΕΣΣΔ. Κουλτούρα, που συμβάλλει στην πολύπλευρηάνθηση της προσωπικότητας του ατόμου, στην πνευματική ανάπτυξη των εργαζομένων τους οποίους προσελκύει στη συνειδητή δημιουργία και τους κάνει να συμμετέχουν ενεργά στη δημιουργία πραγματικών πνευματικών και πολιτιστικών αξιών
Με ένα μανιφέστο με τίτλο «Οσο υπάρχει διάθεση για αγώνα υπάρχει ελπίδα για τη νίκη» και μαγνητοσκοπημένο βίντεο, ανακοινώθηκε χτες από τον Ιβάν Μάρκες, παρουσία του Χεσούς Σάντριτς και άλλων παλιών ανταρτών των Ενόπλων Επαναστατικών Δυνάμεων της Κολομβίας – Στρατός του Λαού (FARC – EP), η έναρξη νέας αντάρτικης οργάνωσης στη χώρα που φέρει το ίδιο όνομα με την παλιά και αποτελεί συνέχειά της. Πρόκειται για οργάνωση που συγκροτούν στελέχη και μαχητές που βλέπουν ότι καταστρατηγείται από την κολομβιανή κυβέρνηση η συμφωνία ειρήνευσης που υπογράφτηκε τον Νοέμβρη του 2016 με τις FARC – EP, μετά από 4 χρόνια διαπραγματεύσεων στην Αβάνα της Κούβας. Ο Μάρκες ήταν ο επικεφαλής της διαπραγματευτικής ομάδας των ανταρτών στην Αβάνα και στη συνέχεια στέλεχος στο κόμμα που συγκρότησαν μετά από πανεθνική διάσκεψη, με τα ίδια αρχικά FARC (Fuerza Alternativa Revolucionaria del Comun – Επαναστατική Εναλλακτική Δύναμη της Πλειοψηφίας). Εδώ και ένα χρόνο, βλέποντας να μην προχωράει στο ελάχιστο η συμφωνία και να συνεχίζονται οι δολοφονίες μαχητών, αποφάσισε να μη δεχτεί τη θέση βουλευτή που προβλεπόταν στη συμφωνία για το νέο κόμμα για μια μεταβατική περίοδο δύο θητειών και αποτραβήχτηκε στις λεγόμενες «μεταβατικές ζώνες» για την επανένταξη των ανταρτών. Λίγο αργότερα, μετά από αυτή την απόφασή του, ο Μάρκες σημείωσε ότι «το μεγαλύτερο λάθος μας ήταν η παράδοση των όπλων, γι’ αυτό τώρα είμαστε απροστάτευτοι», κάτι που οδήγησε τον ηγέτη του νέου κόμματος Ροντρίγκο Λοντόνιο να δηλώσει ότι «θέτει τον εαυτό του εκτός κόμματος».
Επίσης ο Χεσούς Σάντριτς κρατήθηκε για ένα χρόνο στη φυλακή και απειλήθηκε με έκδοση στις ΗΠΑ με την αστήριχτη κατηγορία του «ναρκεμπορίου». Οταν το κατηγορητήριο κατέπεσε, απελευθερώθηκε φέτος τον Ιούνη και στη συνέχεια αγνοούνταν, ώσπου εμφανίστηκε χτες στο πλευρό του Μάρκες και άλλων παλιών και νεότερων μαχητών.
Στο νέο μανιφέστο δηλώνεται ότι «ο ένοπλος αγώνας συνεχίζεται γιατί μας υποχρεώνουν να ξαναπάρουμε τα όπλα» και είναι «απάντηση στην προδοσία του κράτους στη συμφωνία της Αβάνας, αγώνας της Κολομβίας των απλών ανθρώπων, των ξεχασμένων, αυτών για τους οποίους δεν υπάρχει δικαιοσύνη». Και συνεχίζει: «Η εξέγερση δεν έχει ηττηθεί και γι’ αυτό συνεχίζουμε στην κληρονομία του Μανουέλ (σ.σ. Μ. Μαρουλάντα, ο ιστορικός ηγέτης των FARC) και του Μπολίβαρ για την κοινωνική και πολιτική αλλαγή». Στη συνέχεια σημειώνεται ότι θα επιδιωχθεί συνεργασία με το μικρότερο αντάρτικο του Εθνικού Απελευθερωτικού Στρατού (ELN) και με άλλους αγωνιστές που δεν έχουν υποστείλει τις σημαίες τους, ότι το επιχειρησιακό σχέδιο του νέου αντάρτικου θα είναι «να απαντάει μόνο σε επιθέσεις και να μην επιδιώκει το θάνατο ταξικών αδελφών, στρατιωτών που πολλοί από αυτούς θέλουν την ειρήνη και τη δικαιοσύνη όπως η λαϊκή πλειοψηφία, ούτε να προχωράει σε απαγωγές για οικονομικούς λόγους». Διαβάζοντας το μανιφέστο ο Μάρκες μίλησε για «προδομένη ειρήνη», έκανε μια αναδρομή στη ματωμένη Ιστορία της χώρας του και στο γεγονός ότι στα περίπου 3 χρόνια από την υπογραφή της «ειρηνευτικής συμφωνίας» έχουν δολοφονηθεί 500 αγωνιστές λαϊκών οργανώσεων, συνδικαλιστές, αγωνιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και οι δολοφονημένοι πρώην αντάρτες φτάνουν τους 150.
και στην επόμενη Μπαρμπούς!
http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin.asp?c=65&dc=17&db=1&da=1919
Η ομιλία της στο συμπόσιο Τέχνη και Ιδεολογία Η Ρούλα Κουκούλου μιλά για την τέχνη
Από αρχείο Ριζοσπάστη Αποσπάσματα ομιλιών για τον Μπρεχτ και την τέχνη
Από αρχείο Ριζοσπάστη Σοσιαλιστικός ρεαλισμός και ελευθερία δημιουργίας
Κάποτε αναρωτήθηκα γιατί ορισμένα δοκίμια του Γκέοργκ Λούκατς έχουν κάτι που δεν είναι ικανοποιητικό, παρ’ όλο που περιέχουν τόσα αξιοσπούδαστα πράγματα. Ο Λούκατς ξεκινά από μια υγιή αρχή, κι όμως κανείς δεν μπορεί να απαλλαγεί από την εντύπωση ότι είναι κάπως ξένος προς την πραγματικότητα. Εξετάζει την πτώση του αστικού μυθιστορήματος από τα ύψη εκείνα που είχε κυριεύσει, όταν η αστική τάξη ήταν ακόμη προοδευτική. Μεταχειρίζεται ευγενικά τους σύγχρονους μυθιστορηματογράφους, στο μέτρο που αυτοί ακολουθούν τους κλασικούς του αστικού μυθιστορήματος, δηλαδή γράφουν τουλάχιστον ρεαλιστικά από την άποψη της μορφής. Ομως, δεν μπορεί να μη δει κι εδώ ακόμη την πτώση. Του είναι εντελώς αδύνατο να βρει σ’ αυτούς ένα ρεαλισμό που να είναι εφάμιλλος με το ρεαλισμό των κλασικών σε βάθος, έκταση και επιθετικότητα. Αλλωστε, πώς θα μπορούσαν να υψωθούν πάνω από την ίδια τους την τάξη; Κι ακόμη υπάρχει, πρέπει να υπάρχει, και αποσύνθεση της μυθιστορηματικής τεχνικής. Δε σημαίνει πως υπάρχει μειωμένη τεχνική επιδεξιότητα, η τεχνική όμως αποκτά κάτι το παράξενα τεχνικό, κάτι το αυταρχικό, αν θέλετε. Ακόμη και στο ρεαλιστικό τρόπο δόμησης πάνω σε κλασικά πρότυπα εισχωρούν κάποια φορμαλιστικά στοιχεία. Υπάρχουν μερικές χαρακτηριστικές λεπτομέρειες. Ακόμη και οι συγγραφείς που διαπιστώνουν και καταπολεμούν την εκμετάλλευση, τη βαρβαρότητα και τη μηχανοποίηση του ανθρώπου μέσα από τον καπιταλισμό, δείχνουν να παίρνουν μέρος σ’ αυτή την πράξη της εκμετάλλευσης, ενώ στις εξιστορήσεις τους φαίνονται να τον εξυψώνουν ελάχιστα, να τον κυνηγούν παθιασμένα μέσα από τα γεγονότα και να αντιμετωπίζουν την εσωτερική του ζωή σαν quantite negligeable [αμελητέα ποσότητα] και τα λοιπά. Κι αυτοί γίνονται ορθολογιστές, ας πούμε. Συμμετέχουν στις «προόδους» της φυσικής. Εγκαταλείπουν την αυστηρή αιτιότητα και προχωρούν στη στατιστική, εγκαταλείποντας το μεμονωμένο άνθρωπο, ακολουθώντας αυστηρά τη σχέση αιτίου και αιτιατού και μιλούν μόνο για μεγαλύτερες μονάδες. Και μάλιστα, με τον τρόπο τους, έχουν τον παράγοντα αβεβαιότητας του Σρέντινγκερ. Αφαιρούν από τον παρατηρητή την αυθεντία και την αξιοπιστία και κινητοποιούν τον αναγνώστη ενάντια στον εαυτό του, παρουσιάζοντας μόνο υποκειμενικές μαρτυρίες που χαρακτηρίζουν απλά αυτούς που τις αναφέρουν (Ζιντ, Τζόις, Ντέμπλιν). Μπορεί κανείς ν’ ακολουθήσει τον Λούκατς σ’ όλες αυτές τις παρατηρήσεις και να υπογράψει τη διαμαρτυρία του. Τώρα όμως ερχόμαστε στο θετικό, εποικοδομητικό, αξιωματικό μέρος της αντίληψης του Λούκατς. Με μια και μόνο κίνηση του χεριού του καθαρίζει απ’ το τραπέζι την «απάνθρωπη» τεχνική. Γυρίζει πίσω στους προγόνους, εξορκίζει τους εκφυλισμένους απογόνους να προσπαθήσουν να τους φτάσουν. Οι συγγραφείς βρίσκονται λοιπόν μπροστά σ’ έναν άνθρωπο που έχει χάσει τις ανθρώπινες ιδιότητές του; Σ’ έναν άνθρωπο με κατεστραμμένο εσωτερικό κόσμο; Σ’ έναν άνθρωπο που σ’ όλη του τη ζωή θα καταδιώκεται με πάθος; Μειώθηκαν οι λογικές του ικανότητες; Πώς φαίνονται τώρα πια ασύνδετα τα πράγματα που συνδέονταν μεταξύ τους; Ετσι οι συγγραφείς πρέπει να μείνουν πιστοί στους παλιούς δασκάλους, να παραγάγουν πλούσια πνευματική ζωή, να σταματήσουν το ρυθμό των γεγονότων με την αργή διήγηση, να τοποθετήσουν και πάλι με την τέχνη τους τον άνθρωπο στο κέντρο των γεγονότων και τα λοιπά και τα λοιπά. Και οι κανονισμοί για την πραγματοποίηση γίνονται ψίθυροι. Είναι φανερό ότι οι προτάσεις δεν μπορούν να εφαρμοστούν. Κανένας άνθρωπος που θεωρεί τη βασική αντίληψη του Λούκατς σωστή, δε θα παραξενευτεί γι’ αυτό. Δεν υπάρχει λοιπόν διέξοδος; Υπάρχει μία. Τη δείχνει η νέα ανερχόμενη τάξη. Δεν είναι παλινδρόμηση. Δε συνδέεται με το καλό παλιό, αλλά με το κακό νέο. Δεν πρόκειται για την κατάργηση της τεχνικής, αλλά για την τελειοποίησή της. Ο άνθρωπος δεν ξαναγίνεται άνθρωπος με το να διαχωριστεί από τη μάζα, αλλά με το να επανενταχθεί σ ‘ αυτήν. Η μάζα αποτινάσσει την κατάσταση της έλλειψης των ανθρώπινων ιδιοτήτων, κι έτσι ο άνθρωπος ξαναγίνεται άνθρωπος (όχι αυτός που ήταν πριν). Σ ‘ αυτόν το δρόμο πρέπει να βαδίσει η λογοτεχνία στην εποχή μας, όπου οι μάζες αρχίζουν να οδηγούνται σ’ ό,τι πιο αξιόλογο και ανθρώπινο υπάρχει, όπου οι μάζες κινητοποιούν τους ανθρώπους ενάντια στην απανθρωποποίηση που φέρνει ο καπιταλισμός στη φασιστική του φάση. Η στιγμή της συνθηκολόγησης, της υποχώρησης, η ουτοπιστική και ιδεαλιστική στιγμή, η οποία εξακολουθεί να βρίσκεται στα δοκίμια του Λούκατς και την οποία σίγουρα θα ξεπεράσει, είναι αυτό που κάνει τις αξιοσπούδαστες εργασίες του μη ικανοποιητικές, είναι αυτό που δίνει την εντύπωση ότι αυτό που τον ενδιαφέρει είναι η απόλαυση κι όχι ο αγώνας, η διέξοδος κι όχι η προέλαση.
Σημείωση:
1. Τα δοκίμια του Γκέοργκ Λούκατς. Στο περιοδικό «Ιντερνατσιονάλε Λιτερατούρ» δημοσιεύτηκαν από τον Γκέοργκ Λούκατς, εκτός από το άρθρο, που ήδη αναφέρθηκε, για τον εξπρεσιονισμό, μεταξύ άλλων και πραγματείες: «Διήγηση ή περιγραφή; Για τη συζήτηση πάνω στο νατουραλισμό και το φορμαλισμό» (τεύχος 11 και 12/1936), «Ο λέων Τολστόι και η ανάπτυξη του ρεαλισμού» (τεύχος 10 και 11/1938), «Αλληλογραφία ανάμεσα στην Αννα Ζέγκερς και τον Γκέοργκ Λούκατς» (τεύχος 5/1939), «Συγγραφείς και κριτικοί» (τεύχος 9 και 10/1939), «Λαϊκό βήμα ή γραφειοκράτης;» (τεύχος 1,2 και 3/1940). Στο περιοδικό «Ντας Βορτ» δημοσιεύτηκαν του Λούκατς: «Πνευματική φυσιογνωμία των καλλιτεχνικών μορφών» (τεύχος 4/1936), «Ο φασιστικοποιημένος και ο πραγματικός Μπίχνερ» (τεύχος 2/1937), «Η πτώση του αστικού ρεαλισμού» (τεύχος 6/1937), «Το ιδανικό του αρμονικού ανθρώπου στην αστική αισθητική» (τεύχος 4/1938), «Πρόκειται για το ρεαλισμό» (τεύχος 6/1938), «Η νεότητα του Βασιλιά Ερρίκου του 4ου» (τεύχος 8/1938), «Ο πληβείος ουμανισμός στην αισθητική του Τολστόι» (τεύχος 9/1938). Οι πραγματείες του Λούκατς, αφού κατά ένα μέρος δέχτηκαν επεξεργασία, εκδόθηκαν το 1955 στις εκδόσεις «Αουφμπαου» του Βερολίνου στο συνοπτικό τόμο «Προβλήματα ρεαλισμού». Ενα μέρος των εργασιών είχε ήδη εκδοθεί το 1948 από τον ίδιο εκδοτικό οίκο με τίτλο «Δοκίμια για το ρεαλισμό».
mauroflight 