Φίλες και φίλοι το ποίημά μου «Αντιιμπεριαλιστική διακήρυξη» επιλέχθηκε για δημοσίευση στο περιοδικό της Νεολαίας του Κομμουνιστικού Κόμματος Βρετανίας.
Περισσότερα για την έκδοση της ποιητικής μου συλλογής σε λίγες μέρες. Τώρα βρίσκομαι στο τελευταίο στάδιο στησίματος της με avant-garde γραφίστρια.
Περίπου 7 χρόνια
..πέρασαν από την τελευταία εκπομπή πίσω από τα μικρόφωνα του Atlatnis FM. Έχοντας σταματήσει τις ζωντανές εκπομπές από τον DriverFM περίπου 1.5 χρόνο, φάνηκε καλή ιδέα να επιστρέψω στον Atlantis.
Ο τίτλος της εκπομπής, βγαλμένος από ένα ποίημα που περιέχεται στην συλλογή μου «Δεν ήσουν εσύ για επανάσταση». «Previous Stop» γιατί όλες οι επόμενες στάσεις στη ζωή μας, καθορίζονται από τις προηγούμενες.
Θα τα λέμε κάθε Τετάρτη 22:00-00:00 από τη συχνότητα του Atlantis FM στους 105,2.
Πρεμιέρα: Τετάρτη 11 Σεμπτεμβρίου
Σχετικά με τον Γιώργο
Ζει στην Αθήνα, έχοντας ρίζες και από την Κω. Σπούδασε Πληροφορική στο Α.Τ.Ε.Ι Θεσσαλονίκης, και έχει MSc στα Πληροφοριακά Συστήματα από την ΑΣΟΕΕ.
Το 2008 ξεκίνησε να ασχολείται ερασιτεχνικά με το ραδιόφωνο. Έχει περάσει έως σήμερα από τους σταθμούς: Atlantis FM, Driver FM, Radio Mora και Xoris Oria.
To 2010 και για ένα χρόνο περίπου διετέλεσε αρχισυντάκτης της στήλης για το Ελληνικό Ροκ στο ηλεκτρονικό περιοδικό SouthernRock.gr.
Ταυτόχρονα έχει εκδόσει έξι ποιητικές συλλογές μέχρι σήμερα:
Το 1940, ο Κονσταντίν Σίμονοφ (1915-1979) γνώρισε και ερωτεύθηκε την πολύ αγαπητή στο κοινό ηθοποιό Βαλεντίνα Σερόβα, για την οποία έγραψε ένα ερωτικό ποίημα που έγινε πασίγνωστο στη Σοβιετική Ένωση. Τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 1941, όντας στο Δυτικό Μέτωπο, πέρασε για λίγο από τη Μόσχα και φιλοξενήθηκε στο εξοχικό του συγγραφέα Λεβ Κασίλ στο Περεντέλκινο, όπου έγραψε το ποίημα «Περίμενέ με». Επειδή το θεώρησε πολύ προσωπικό δεν θέλησε να το δημοσιεύσει. Όμως, όταν του είπαν ότι αυτό το ποίημα «θα είναι φάρμακο για τη θλίψη των συζύγων» αποφάσισε να το δώσει στον τύπο και έτσι τον Δεκέμβριο του 1941 δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πράβντα.
Περίμενέ με
Περίμενέ με, θα γυρίσω,
θέλω πολύ να περιμένεις,
περίμενε, σαν σε μελαγχολεί
η χρυσή βροχή,
περίμενε, σαν πέφτουνε τα χιόνια,
περίμενε στις ζέστες,
ακόμα κι όταν οι άλλοι
δεν περιμένουν πια.
Περίμενε, κι όταν δε φθάνουν γράμματα
από τόπους μακρινούς,
περίμενε, κι αν όλοι έχουν βαρεθεί
αυτούς που περιμένουν.
Περίμενέ με, θα γυρίσω,
δεν εύχονται όλοι το καλό
όσοι το ξέρουν σίγουρα,
πως πρέπει να ξεχάσεις.
Άσε να το πιστεύουνε η μάνα και ο γιος μου,
πως πια δε θα γυρίσω,
άσε να το πιστεύουνε οι κουρασμένοι φίλοι,
να κάθονται μπρος στη φωτιά,
πικρό κρασί να πίνουν
μνημόσυνο ψυχής…
Περίμενε. Να μη βιαστείς
μαζί τους για να πιεις.
Περίμενέ με, θα γυρίσω
σε πείσμα όλων των θανάτων.
Όποιον δεν περιμένει,
ας τον να λέει: «ήταν τυχερό».
Γιατί δε θα το νοιώσουνε όσοι δεν περιμένουν,
πως μέσα στα πυρά
μ’ έσωσε
η αναμονή σου.
Μονάχα εσύ κι εγώ
θα ξέρουμε πως γύρισα,
επειδή ήξερες όπως κανείς
εσύ να περιμένεις.
Απόδοση: Ελένη Κατσιώλη
Ποίημα που γράφτηκε με αφορμή την κατάσταση στη Βενεζουέλα.
Στην πυκνή διαδήλωση έξω απ’ την πρεσβεία
δηλώνουμε την αντίθεσή μας στον κυρίαρχο ιμπεριαλισμό.
Πότε κουβανοί βαρκάρηδες
πότε βιετναμέζοι τυφλοπόντικες
καταδικάζουμε παράνομες επεμβάσεις
και πραξικοπήματα
καλώντας για ανεξαρτησία
από θεοκρατίες, μοναρχίες
και οικονομικές ολιγαρχίες.
Θυμάσαι τότε που διαδηλώναμε για το Ιράκ
τη Συρία, τη Λιβύη και το Αφγανιστάν;
Ενάντια στο διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας
και την αποσταθεροποίηση στη Βενεζουέλα;
Τόσα χρόνια φωνάζουμε όχι άλλο αίμα για το πετρέλαιο
και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές
αλληλέγγυοι στην πάλη των λαών
κι εχθροί των δολοφόνων ιμπεριαλιστών.
Τόσα χρόνια μαχητές της μέρας
που θα ζούμε ειρηνικά
σε έναν κόσμο χωρίς πολέμους, φτώχεια, προσφυγιά.
Η ηχογράφηση εκ μέρους του ραδιοφωνικού παραγωγού R.E. με μουσική υπόκρουση απόσπασμα από το κομμάτι των Metallarbeiter, Die Arbeiter von Wien.
Στίχοι/Απαγγελία: Παναγιώτης Μανιάτης
ναυτεργάτης
Κοντοζυγώνουν στα βουνά
οι καταφρονημένοι
με ροζιασμένα δάχτυλα
οι ανταρτοδεμένοι.
Ζητιάνοι της χαράς
και της αγάπης κύμα
μ’αδέξια περπατησιά
στους πρόποδες σας βρήκα.
Φτάνουν μ’ αξίνες και σφυριά
δρεπάνια του θανάτου
κι από τα χνάρια της ζωής
μες τα βαθιά του βάλτου.
Φτάνουν κι οι δόλιες οι καρδιές
ξεμπούκαραν στο γιόμα
και μες τα χείλη μια δροσιά
ξαπόσταιναν στο χώμα.
Ανταριασμένα τα μαλλιά
σφιγμένα δόντια η φαμελιά
για’να κουράγιο μια φωνή
να συνεχίσουμε μαζι.
Φτάνουν τη νύχτα σα σκιά
οι γυμνοί κι οι αδικημένοι
κρυμμένοι στα μεδούλια τους
όλοι οι κατατρεγμένοι.
Ενημερωθείτε για το βιβλίο
