Category: Προοδευτικοί Συγγραφείς
αναδημοσίευση από το σάιτ toperiodiko.gr
Ένα σπάνιο ντοκουμέντο, μια ιστορική τοποθέτηση του Αλέκου Παναγούλη, γραμμένο κυριολεκτικά με αίμα στην παρανομία και στις φυλακές, από τις «Εκδόσεις 81/2», όπως τιτλοφόρησαν, εκ Σουηδίας, το παράνομο έγγραφο-αγκιτάτσια του αγωνιστή της δημοκρατίας και της ελευθερίας.
Ο Αλέκος Παναγούλης γράφει: «Θέλω να νικήσω, αφού δεν μπορώ να νικηθώ». Είτε με την τυρρανοκτόνα βόμβα ενάντια στο Παπαδόπουλο, είτε με τη τυρρανοκτόνα ποίηση μετατράπηκε σε φορέα των αισθημάτων του ελληνικού λαού ενάντια στους φασίστες που κυριαρχούσαν στην χώρα δίνοντας στο κάθε άνθρωπο της εποχής αλλά και του σήμερα το πολιτικό του καθήκον: «Συνεχίστε».
«Τα ποιήματα που δημοσιεύονται σε αυτό το τεύχος αποτελούν μέρος από τα ποιήματα που έχει γράψει ο Αλέξανδρος Παναγούλης. Τα 11 πρώτα ποιήματα τα έχει γράψει όταν βρισκόταν στην παρανομία, τα υπόλοιπα 18 τα έγραψε μετά την καταδίκη του, στις φυλακές», γράφει η έκδοση στη πρώτη σελίδα.
Του Τάκη Βαρελά*
Είναι να απορείς με το απύθμενο θράσος: Το Ευρωκοινοβούλιο ψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία (565 υπέρ – 66 κατά και 52 πονηροί Πόντιοι Πιλάτοι) ότι τότε, στο τέλος της δεκαετίας του ’30, που οι λαοί της Ευρώπης χόρευαν χορτάτοι κι ευτυχισμένοι κι έτρεχαν αμέριμνοι στα λιβάδια με τις παπαρούνες και τις μαργαρίτες, συναντήθηκαν τα δύο πανομοιότυπα άκρα, υπέγραψαν το σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότοφ για να τιμωρήσουν τον ελεύθερο κόσμο και ξεκίνησε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος…
Ξαναγράφεται η ιστορία με δηλώσεις και ψηφίσματα εκτοπίσματος …«Μάρκου Σεφερλή»!
Οι υπέρμαχοι αυτής της ντροπής, το Ευρωκοινοβούλιο!
Ισπανοί ευρωβουλευτές εξίσωσαν την Πασιονάρια και τον Λόρκα με τον Φράνκο.
Οι Ιταλοί ευρωβουλευτές εξισώνουν τον Γκράμσι με τον Μουσολίνι.
Οι Γερμανοί τον Μπρεχτ με τον Χίτλερ!
Οι Γάλλοι τον Πικάσο με την κυβέρνηση του Βισί!
Οι Έλληνες εξίσωσαν τον Άρη και το ΕΑΜ με τον Τσολάκογλου, τους γερμανοτσολιάδες και τους δοσίλογους!
Στην ίδια γραμμή ακολούθησαν και τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της ΕΕ που τιμούν τους ναζί και τα SS!
Η αντικομμουνιστική απόφαση της ΕΕ φεύγει πέρα από το χτύπημα των κομμουνιστικών κατακτήσεων και των αξιών της κοσμοθεωρίας του σοσιαλισμού – κομμουνισμού. Στοχεύει ευθέως την εργατική τάξη και την πάλη για την απελευθέρωσή της, να την φοβίσει, να την γονατίσει, να μην σηκώσει κεφάλι ποτέ.
Το σήκωμα του κεφαλιού, της αντεπίθεσης της ανασύνταξης της εργατικής τάξης και του κομμουνιστικού κινήματος φοβάται η αστική τάξη, μιας και τα βάρβαρα μέτρα, οι πολεμικοί της οργασμοί είναι προ των πυλών, προλειαίνοντας το έδαφος για νομιμοποίηση της πολιτικής καταστολής απέναντι στους κομμουνιστές και την προοδευτική ανθρωπότητα, σε όσους υψώνουν τις γροθιές ως σκεπτόμενοι άνθρωποι.
Η ιστορία της αστικής τάξης, των κομμάτων και των κυβερνήσεών τους ήταν συγκοινωνούντα δοχεία με τους φασίστες και τους ναζί.
Τους στήριξαν, τους έδωσαν όπλα, στρατό, τους παραχώρησαν υποδομές για να τελειώσουν αυτό που δεν κατάφεραν με τις συμμαχικές τους εκστρατείες στην ΕΣΣΔ, πριν το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η εξίσωση του κομμουνισμού με το φασισμό ισοδυναμεί με ανελέητο κυνηγητό της ανθρώπινης σκέψης, της ελευθερίας έκφρασης και της δημοκρατικής πολιτιστικής κληρονομιάς των λαών της Ευρώπης και ταυτόχρονα με ξέπλυμα του φασισμού για τα εγκλήματα σε βάρος της ανθρωπότητας!
Η αντικομμουνιστική αυτή απόφαση της ΕΕ ισοδυναμεί με αφορισμό της παγκόσμιας διανόησης, ενοχοποιώντας τη σκέψη και την ανθρώπινη υπόσταση.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι έτοιμη να ενοχοποιήσει το φως σπέρνοντας το σκοτάδι.
Η ΕΕ με την απόφασή της ενοχοποιεί την παγκόσμια προοδευτική διανόηση και την ταυτίζει με τις κτηνώδεις, απάνθρωπες δολοφονικές εκφράσεις του φασισμού!
Δικάστε το φως και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια!
Κάψτε τα βιβλία! Κάψτε τη γνώση! Κάψτε τη ζωή!
Αυτά έκαναν οι φασίστες, έκαιγαν τη γνώση. Έκαιγαν τον άνθρωπο!
Ένοχοι, λοιπόν!
Ένοχοι οι Γάλλοι αντιφασίστες λογοτέχνες και καλλιτέχνες!
Ένοχος ο Ζολιό και η Μαρία Κιουρί, ο Πωλ Ελυάρ, ο Λουί Αραγκόν, ο Ζορζ Μπερνανός, ο Μαρκ Μπλοκ, ο Τριστάν Τζαρά, ο Αντρέ Μαλρό, ο Ρομέν Ρολάν, ο Μπενζαμέν Περέ, ο Πολ Βαλερί, ο Αντρέ Μπρετόν, ο Ζαν Ρενουάρ, ο Αλμπέρ Καμί, ο Ζαν Πολ Σαρτρ, ο Φερνάν Μπροντέλ, ο Κριστιάν Ζερβός, ο Ανρί Μαρμπίς, ο Ζαν Πολάν, ο Πιερ Εμανουέλ, ο Κλοντ Σιμόν.
Ένοχοι οι Ιταλοί αντιφασίστες λογοτέχνες και καλλιτέχνες!
Ένοχος ο Αντόνιο Γκράμσι, ο Παζολίνι, οι αδελφοί Ταβιάνι, ο Μπερτολούτσι, ο Τσέζαρε Παβέζε, ο Βάσκο Πρατολίνιο, ο Αλφόνσο Γκάτο, ο Έλιο Βιτορίνι, ο Ίταλο Καλβίνο, ο Αλμπέρτο Μοράβια, ο Πρίμο Λέβι, ο Τζόρτζιο Στρέλερ, ο Λουκίνο Βισκόντι, ο Φεντερίκο Φελίνι.
Ένοχοι οι Ισπανοί αντιφασίστες λογοτέχνες και καλλιτέχνες!
Ένοχος ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, ο Πάμπλο Πικάσο, ο Μιγκέλ Ερνάντεθ, ο Ραφαέλ Αλμπέρτι, ο Πέδρο Σαλίνας, ο Λουίς Μπουνιουέλ.
Ένοχοι οι Γερμανοί αντιφασίστες επιστήμονες, λογοτέχνες και καλλιτέχνες!
Ένοχος ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, ο Αλβέρτος Αϊνστάιν, ο Χάινριχ Μαν, ο Τόμας Μαν, η Κέτε Κόλβιτς, ο Άλφρεντ Ντέμπλιν, ο Φραντς Βέρφελ, ο Λέοναρντ Φρανκ, ο Φριτς φον Ούνρου, ο Έριχ Φρομ, ο Τέοντορ Αντόρνο, ο Ερνστ Μπλοχ, ο Γιοχάνες Ρόμπερτ, ο Έριχ Μαρία Ρεμάρκ, η Άννα Ζέγγερς, ο Πέτερ Βάις, ο Βάλτερ Μπέγιαμιν, ο Ρόμπερτ Μούζιλ, ο Άλφρεντ Ντέμπλιν, ο Ε. Τόλερ, ο Ν. Ζακς, ο Κ. Τσουκμάγιερ, ο Κ. Τουχόλσκι. Οι ζωγράφοι Κέτε Κόλβιτς και ο Λεμπρούκ, ο Γκέοργκ Γκρος, ο Εμίλ Ντόλτε, ο Ότο Ντιξ. Οι συνθέτες: Χανς Αϊσλερ, Πάουλ Ντεσάου, Κουρτ Βάιλ, Μπρούνο Βάλτερ.
Ένοχοι οι Αυστριακοί και Ελβετοί αντιφασίστες λογοτέχνες και καλλιτέχνες!
Ένοχος ο Αλεξάντερ φον Τσεμλίνσκι, ο Όσκαρ Κοκόσκα, ο Στέφαν Τσβάιχ, ο Άρνολντ Σένμπεργκ, ο Φραντς Βέρφελ, ο Μπίλι Ουάιλντερ.
Ένοχοι οι Άγγλοι και Ιρλανδοί αντιφασίστες λογοτέχνες και καλλιτέχνες!
Ένοχος ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Σάμουελ Μπέκετ, ο Χένρι Μουρ, ο Τόμας Στερνς Έλιοτ, ο Ζίγκφριντ Σάσουν, ο Τζορτζ Μπέρναρ Σο, ο Τζον Μπόιντον Πρίστλεϊ.
Ένοχοι οι Έλληνες αντιφασίστες λογοτέχνες και καλλιτέχνες!
Ένοχοι οι συγγραφείς και ποιητές, Νίκος Καζαντζάκης, Γιώργος Σεφέρης, Οδυσσέας Ελύτης, Γιάννης Ρίτσος, Τάσος Λειβαδίτης, Νίκος Καββαδίας, Μενέλαος Λουντέμης, Νικηφόρος Βρεττάκος, Φώτης Αγγουλές, Ανδρέας Εμπειρίκος, Νίκος Καρούζος, Έλλη Αλεξίου και εκατοντάδες άλλοι που χρειάζονται δεκάδες σελίδες να καταγραφούν όλοι.
Ένοχοι οι συνθέτες Μάνος Χατζιδάκις, Μίκης Θεοδωράκης, Μάνος Λοΐζος, Θάνος Μικρούτσικος, Μάρκος Βαμβακάρης, Βασίλης Τσιτσάνης, Γιάννης Μαρκόπουλος, Δημήτρης Φάμπας.
Ένοχοι οι εικαστικοί: Γιώργος Βαρλάμος, Α. Τάσσος, Αλέξαδρος Κορογιαννάκης, Αλέξανδρος Αλεξανδράκης, Άννα Κινδύνη, Αντώνης Γκλίνος, Αντώνης Κανάς, Ασαντούρ Μπαχαριάν, Βάλιας Σαμαρτζίδης, Βάσω Κατράκη, Βασίλης Βλασίδης, Γιάννης Στεφανίδης, Γιώργης Δήμου, Γιώργος Βακιρτζής, Γιώργος Βελισσαρίδης, Γιώργος Γούλας, Γιώργος Μανουσάκης, Γιώργος Σικελιώτης, Δημήτρης Μεγαλίδης, Δημήτρης Παπαγεωργίου, Δημήτρης Τηνιακός, Ελένη Περάκη – Θεοχάρη, Εμμανουήλ Ζέππος, Ευθύμιος Παπαδημητρίου, Ζιζή Μακρή, Θωμάς Μώλος, Ιωάννης Σπηλιόπουλος, Καπράλος Χρήστος, Κατσικογιάννης Δημήτρης, Κούλα Μπεκιάρη, Κώστας Μαλάμος, Λορέτζος Καρπαθάκης, Λουκία Μαγγιώρου, Μάριος Βατζιάς, Μέμος Μακρής, Μπαλάφας Κώστας, Νικολινάκος Μιχάλης, Νομικός Ανδρέας, Οικονομίδης Δημήτρης, Ορέστης Κανέλλης, Πλακωτάρης Κώστας, Σελέστ Πολυχρονιάδη, Ευγένιος Σπαθάρης, Σπύρος Βασιλείου, Σπύρος Μελετζής, Τάκης Καλμούχος, Τάκης Μάρθας, Τηλέμαχος Κάνθος, Φώτης Μαστιχιάδης, Χρίστος Δαγκλής.
Η παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά που ύψωσε την εργατική τάξη δεν πρόκειται να υποταχθεί σε όσες αποφάσεις και αν πάρουν οι πιο σκοτεινοί κύκλοι της αστικής τάξης!
Είναι η συσσωρευμένη γνώση της τέχνης που γίνεται ανίκητο όπλο στα χέρια των λαών για ένα κόσμο ανθρώπινο!
Θα είναι παρόντες σαν την σπίθα που ανάβει τα φιτίλια των νέων επαναστάσεων που θα έρθουν!
Θα κρατήσουμε ποιητή το νερό για να αντέξουμε την ξηρασία που μας υπόσχεται η Ευρώπη-φρούριο της καπιταλιστικής ασυδοσίας, μέχρι που το φάντασμα που πλανιέται επάνω από την Ευρώπη θα παρελαύνει στις λεωφόρους της εργατικής τάξης, αγκαλιά με την ιστορία και τους αγώνες της!
ΥΓ: Στην εικόνα πάνω στιγμιότυπο από την πραγματική «συνάντηση» κομμουνισμού – ναζισμού.
*Ο Τάκης Βαρελάς είναι ζωγράφος, γγ του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος
πηγή 902.gr
Απάντηση στον Τόμας Μαν
Ο μεγάλος γερμανός συγγραφέας Τόμας Μαν, στου οποίου το πρόσωπο ενσαρκώνεται ο αστικός ανθρωπισμός που έχει ξεσηκωθεί ενάντια στη φασιστική βαρβαρότητα, βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια στις τάξεις των αγωνιστών που υπερασπίζονται την αλήθεια, την ελευθερία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ενάντια στον «ολοκληρωτισμό» της καταστροφής. Κατά την προσωπική εξέλιξη αυτής της προσωπικότητας με κύρος, η οποία έχει ανέλθει από το επίπεδο της «απολίτικης» μη συμμετοχής στα κοινά σε εκείνο της συνείδησης του ότι είναι στην πολιτική όπου τίθεται «στην αποφασιστική και ζωτικά επικίνδυνη ολότητά του, το ζήτημα του ανθρώπου», πιστεύουμε ότι αντανακλάται η γενική εξέλιξη μεγάλου τμήματος της αστικής διανόησης. Ο Τόμας Μαν, που βρίσκεται σήμερα εμιγκρές, συνεχίζει να βρίσκεται ενωμένος, όπως πριν, με τέλειους και ισχυρούς δεσμούς, με τους γερμανούς διανοούμενους που ζουν εκτιθέμενοι στο άγριο μίσος, τη βαρβαρότητα και την απάνθρωπη κακία του γερμανικού φασισμού. Και υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι αυτοί οι διανοούμενοι αντιτάσσουν στους φασίστες διαφθορείς της Γερμανίας όχι μόνο μια αποστροφή κάθε φορά όλο και μεγαλύτερη, αλλά επίσης και μια αρχή αντιφασιστικής μαχητικότητας. Εμείς, οι κομμουνιστές, θεωρούμε σημαντικό καθήκον της εργατικής τάξης την παροχή κάθε δυνατής βοήθειας σε αυτούς τους διανοούμενους που αποστρέφονται το φασισμό και που, μερικώς, είναι ήδη αντιφασίστες, χωρίς να χάνουμε από την οπτική μας ότι ο ανθρωπισμός που κινητοποιεί αυτούς τους ανθρώπους είναι ένας αστικός ανθρωπισμός, δηλαδή, ένας ανθρωπισμός στον οποίον οι αστικές παραδόσεις συνυπάρχουν με τα αστικά στερεότυπα. Ωστόσο, υπάρχει κάτι ουσιαστικό που μας ενώνει, και όχι μόνο σε επίπεδο τακτικής, αλλά επίσης και σε επίπεδο αρχών: είναι το ότι ασπαζόμαστε την ελευθερία και τον ορθό λόγο, την ακλόνητη ιδέα ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ένα έμβιο ον, αποτελούμενο από «αίμα, φυλή και ένστικτο», αλλά ένα ον που διακρίνεται από το ζωικό κόσμο χάρη στην ανθρώπινη συνείδηση, η οποία είναι η ανώτατη πηγή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας: είναι η προσπάθεια και η φιλοδοξία να οργανώσουμε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις πάνω στη βάση του ορθού λόγου και της ελευθερίας, της ειρήνης και τους πολιτισμού, του σεβασμού στους άλλους ανθρώπους και τους άλλους λαούς. Μας ενώνει το ότι βλέπουμε στο πρόσωπο του φασισμού τον θανάσιμο εχθρό όλων αυτών των αντιλήψεων και προσπαθειών, το θανάσιμο εχθρό της ανθρωπότητας. Αυτό που μας χωρίζει είναι, πριν από όλα, η απάντηση στο ερώτημα του πώς μπορεί να εγκαθιδρυθεί και από ποια χαρακτηριστικά πρέπει να διέπεται ένα κοινωνικό καθεστώς το οποίο να εγγυάται πραγματικά την ελευθερία, τον πολιτισμό και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και απαλλάσσει την ανθρωπότητα από τη βύθιση στη βαρβαρότητα.
Για να δημιουργήσουμε μια ειλικρινή αγωνιστική ενότητα ενάντια στο φασισμό, είναι απαραίτητο να αναδεικνύουμε επίσης ειλικρινά, ξεκάθαρα και με εγκαρδιότητα, ό,τι μας χωρίζει. Το κοινό του αντιφασιστικού αγώνα των κομμουνιστών, των επαναστατών εργατών, με όλες τις δυνάμεις που επιδιώκουν έντιμα να υπερασπίσουν την ελευθερία και την ειρήνη, την κουλτούρα και τον πολιτισμό ενάντια στη φασιστική βαρβαρότητα, δεν πρέπει να ξεπέφτει στο επίπεδο μιας «μανούβρας τακτικής», δεν πρέπει να εκφυλίζεται σε μια πρόθεση ωμής «εκμετάλλευσης» των μεν από τους δε. Όλες αυτές οι προθέσεις οδηγούν απαραίτητα στο να κρύβουμε για αρκετό χρονικό διάστημα, εσφαλμένα, τις βαθιές διαφορές άποψης, μέχρι που μια ωραία πρωία αυτές εκρήγνυνται. Γίνεται λόγος για «γνώση» , όταν αυτή δεν υπάρχει ακόμα, και οι διαφορές κριτηρίων εκδηλώνονται με μια έκρηξη οργής την πλέον ακατάλληλη στιγμή.
Θεωρούμε χρήσιμο να αναφερθούμε σε ένα περιστατικό στο οποίο βρέθηκε πρωταγωνιστής, παρά τη θέλησή του, ο Τόμας Μαν, για να τοποθετηθούμε ανοιχτά πάνω σε αυτό το ζήτημα. Σε μια συνδιάσκεψη στις Ηνωμένες Πολιτείες, της οποίας η σύγκληση γνωστοποιήθηκε εδώ και αρκετό καιρό, ο Τόμας Μαν χαρακτήρισε το μπολσεβικισμό με έναν τρόπο εντελώς εσφαλμένο και εξαιρετικά αντίθετο με την πραγματικότητα. Διάφορα στοιχεία, των οποίων η αποστολή συνίσταται στο να σπέρνουν σύγχυση και διχόνοια ανάμεσα στη γερμανική εμιγκράτσια και συνολικά στο αντιφασιστικό μέτωπο, επωφελήθηκαν άμεσα από αυτές τις παρατηρήσεις ώστε να εξαπολύσουν μια λυσσαλέα καμπάνια ενάντια στους κομμουνιστές και τη Σοβιετική Ένωση. Αντί να αφήσει στην άκρη αυτά τα στοιχεία με επιπλέον περιφρόνηση, προβαίνοντας σε νηφάλια ανάλυση των εσφαλμένων και, ως εκ τούτου, επιβλαβών, αντιλήψεων του Τόμας Μαν, το πρακτορείο «RUNA» (σ.parapoda: του ΚΚ Γερμανίας) επέτρεψε σε έναν από τους συνεργάτες τους να επιτεθούν στον Τόμας Μαν και να τον καταστήσουν αντικείμενο υποψίας. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι, με τις παρατηρήσεις του, αυτός ο συγγραφέας, αντικειμενικά έπαιξε το παιχνίδι των εχθρών της ΕΣΣΔ, όμως αυτό δεν δικαιολογεί επουδενί το να αντιμετωπίζεται ως «αντιδραστικός αμαθής» και «πουλημένος» στο βορειοαμερικάνικο κεφάλαιο. Tα παραπάνω έπρεπε και πρέπει να οδηγούν στη θεμελιακή διαπίστωση ότι εμείς δεν εξαρτούμε το σεβασμό που αξίζει ο συγγραφέας και ο ανθρωπιστής Τόμας Μαν από το γεγονός ότι πραγματεύεται ορθά ή εσφαλμένα τον κομμουνισμό, όμως θα αναμέναμε από αυτόν και από κάθε τίμιο αντιφασίστα μια πιο βαθιά μελέτη του μπολσεβικισμού και της Σοβιετικής Ένωσης, μια κρίση πιο συνειδητή και όχι μια προκατάληψη διατυπωμένη βιαστικά και στο πόδι.
Η στάση που κανείς υιοθετεί έναντι της Σοβιετικής Ένωσης, έναντι του χαρακτήρα της, των επιτευγμάτων και των προβλημάτων της, δεν είναι, σήμερα, μια καθαρά ατομική υπόθεση, αλλά ένα εξαιρετικά σημαντικό ζήτημα του αγώνα ενάντια στο φασισμό. Ο Τόμας Μαν, σε μια πολεμική γεμάτη ηθικό πάθος και πολιτική σαφήνεια, αποκάλεσε συνθηκολόγους τους ανθρώπους και τις δυνάμεις της αντιδραστικής αστικής τάξης που στο Μόναχο πρόδωσαν την ελευθερία και την ειρήνη των λαών, πιστεύοντας ότι θα ωθούσαν και θα εξόπλιζαν με αυτό το γερμανικό φασισμό για μια «σταυροφορία» ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Τα λόγια του έχουν μια διαχρονική αξία:
«Η ιστορία της προδοσίας που διέπραξε η ευρωπαϊκή δημοκρατία ενάντια στην Τσεχοσλοβακική Δημοκρατία, η ιστορία της παράδοσης στο φασισμό αυτού του κράτους που ήταν συνδεδεμένο με τη δημοκρατία και που την εμπιστευόταν, για να σώσει το φασισμό, για να το διασφαλίσει με μόνιμο τρόπο και για να τον υπηρετήσει ως μισθοφόρος ενάντια στη Ρωσία και το σοσιαλισμό – αυτή η ιστορία, αποτελεί μια από τις πιο βρώμικες κωμωδίες που έχουν ποτέ υπάρξει» (Τόμας Μαν, «Achtung, Ευρώπη!»).
Πώς είναι δυνατό να θέλει ο Τόμας Μαν αυτά τα τόσο ισχυρά, λόγω της αλήθειας που περιέχουν, λόγια, να συνάδουν με ένα άλλο απόσπασμα από την τοποθέτησή του στην ίδια συνδιάσκεψη στις Ηνωμένες Πολιτείες, στο οποίο χαρακτηρίζει το γερμανικό φασισμό ως «μπολσεβικισμό ειδικού τύπου» και προσθέτει:
«Είναι εχθρικά αδέρφια, από τα οποία ο μικρότερος μαθαίνει από το μεγαλύτερο, από το ρώσο, σχεδόν τα πάντα, εκτός από την ηθική, γιατί ο σοσιαλισμός είναι ηθικά λάθος, ψευδής και περιφρονητικός για τον άνθρωπο…»..
Εδώ, προκύπτει μια αντίφαση τόσο πιο εκπληκτική, ακριβώς επειδή ο Τόμας Μαν βλέπει ως το καθοριστικό κριτήριο κάθε πολιτικής το ηθικό της περιεχόμενο, ακριβώς επειδή είναι ο ίδιος ακριβώς που κατακρίνει το φασισμό ως την πιο βαθιά παρακμή, που αποδίδει στο φασισμό ότι «δεν αναγνωρίζει, γενικά, τη διαφορά ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα», ακριβώς επειδή είναι αυτός που χαράσσει με το καυτό σίδερο το γερμανικό φασισμό τη στάμπα της “πλήρους σύγχυσης ανάμεσα στην πολιτική και τη σαπίλα”. Ως εκ τούτου, αν, όπως αναγνωρίζει ο Τόμας Μαν, ο μπολσεβικισμός διακρίνεται θεμελιωδώς από το φασισμό όσον αφορά την ηθική και αν, όπως ισχυρίζεται στην ίδια συνδιάσκεψη, “ο ηθικός χαρακτήρας του εντελώς πραγματικού σοσιαλισμού επιβεβαιώνεται επίσης στην περίπτωση της Ρωσίας, την οποία πρέπει να αναγνωρίσουμε ως δύναμη ειρήνης», τότε, πώς μπορεί, την ίδια στιγμή, να χαρακτηρίζει το φασισμό ως “μπολσεβικισμό ειδικού τύπου”, ως “εκφυλισμένο σοσιαλισμό”, ως “μια ηθικά κατώτερη μορφή του μπολσεβικισμού, αποσυνδεδεμένη με κάθε ιδέα ανθρωπιστική”; Παρότι ο Τόμας Μαν απορρίπτει τον ιστορικό υλισμό, σίγουρα δεν αρνείται ότι οι ηθικές ιδιότητες μιας κοινωνίας βρίσκονται σε σύνδεση με το κοινωνικό της σύστημα, ότι δεν είναι τυχαίο το ότι στη Σοβιετική Ένωση επιβεβαιώνεται “ο ηθικός χαρακτήρας του εντελώς πραγματικού σοσιαλισμού”, ότι δεν είναι τυχαίο το ότι η Σοβιετική Ένωση είναι μια δύναμη ειρήνης που παλεύει για την ειρήνη από τότε που υπάρχει. Ούτε μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο το ότι οι μπολσεβίκοι λένε πάντοτε στις μάζες την αλήθεια, όσο πικρή κι αν είναι αυτή, το ότι τίποτα δεν αποστρέφονται περισσότερο από όσο το χάσμα ανάμεσα στα λόγια και τα έργα, ανάμεσα στη θεωρία και την πράξη, το ότι, για αυτούς, η προπαγάνδα είναι συνώνυμο της διαπαιδαγώγισης. Ο Τόμας Μαν έχει επανειλημμένα αναθεματίσει την αρχή της φασιστικής προπαγάνδας ως την πλέον απόλυτη αντίθεση της αρχής της διαπαιδαγώγισης. Ε, αν διαβάσει την ομιλία του Στάλιν και τις αποφάσεις της Κεντρικής Επιτροπής των μπολσεβίκων, την “Ιστορία του ΚΚ(μπ.) της ΕΣΣΔ” και οποιοδήποτε έργο προπαγάνδας του μαρξισμού-λενινισμού, θα δει ότι ο πυρήνας του είναι η διαπαιδαγώγιση, η ασταμάτητη, υπομονετική διαπαιδαγώγιση των λαϊκών μαζών. Ο Τόμας Μαν έχει επανειλημμένα υποδείξει ότι οι φασίστες θεωρούν την κουλτούρα, το πνεύμα, την τέχνη, την ιδέα, ως “ιδεαλιστικό ηθικό κατάλοιπο του 19ου αιώνα”. Ε, δεν χρειάζεται παρά να προσέξει κανείς την αγάπη με την οποία οι μπολσεβίκοι περιβάλλουν και υπερασπίζονται την πολιτιστική κληρονομιά, τη φροντίδα με την οποία συγκεντρώνουν και συνεχίζουν όλες τις παραδόσεις του ανθρωπισμού, το σεβασμό και τη βοήθεια που χαίρουν η τέχνη και ο πολιτισμός στη Σοβιετική Ένωση. Ο ανθρωπισμός που ανθίζει στην ΕΣΣΔ δεν είναι αναιμικός και ασθενικός, αλλά ένας ανθρωπισμός μαχητικός, “στρατευμένος”, ένας ανθρωπισμός στον οποίο μπορούν να εφαρμοστούν τα λόγια του Τόμας Μαν:
“Αυτό που ζητάμε είναι ένας ανθρωπισμός της θέλησης και της μαχητικής αποφασιστικότητας στην υπηρεσία της διατήρησής μας. Η ελευθερία πρέπει να ανακαλύψει την μαχητικότητά της, πρέπει να μάθει να σηκώνεται από την καρέκλα και να αμύνεται έναντι των θανάσιμων εχθρών της, πρέπει να μάθει, τέλος, μετά από τόσες πικρές εμπειρίες, ότι με αυτό τον πασιφισμό με τον οποίο διακηρύττει ότι επιθυμεί πάση θυσία την ειρήνη, αυτό που κάνει μόνο είναι να προκαλεί τον πόλεμο αντί να τον αποφεύγει”.
Αν ο Τόμας Μαν υπογραμμίζει την αναγκαιότητα “να παλέψουμε στο πλευρό εκείνων που θέλουν να δώσουν στη γη ένα νόημα, ένα ανθρώπινο νόημα”, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίζει ότι οι μπολσεβίκοι συγκεντρώνουν όλη τους τη δύναμη στο να δώσουν στη γη, στη ζωή, αυτό το νόημα, ότι τα πεντάχρονα Πλάνα εκπροσωπούν τη συστηματική ανύψωση του βιοτικού και πολιτιστικού επιπέδου, το μετασχηματισμό της εργασίας σε “ένα ζήτημα τιμής, κύρους και ηρωισμού”, τη διαπαιδαγώγιση ολόκληρης της κοινωνίας για μια θαρραλέα, ορθολογική και αλύγιστη αισιοδοξία.
Είναι μήπως όλα αυτά, απλά, έργο της τύχης; Και είναι τυχαίο, από την άλλη, το γεγονός ότι οι γερμανοί φασίστες καταπατούν την αλήθεια, αρνούνται το πνεύμα, καταστρέφουν τον πολιτισμό, την ειρήνη, περιφρονούν, κακομεταχειρίζονται και κατατεμαχίζουν τους ανθρώπους; Όχι. Δεν είναι τυχαίο ούτε το ένα, ούτε το άλλο, και κάθε αντιφασίστας πρέπει να διεισδύει μέχρι το βάθος των φαινομένων και να βρίσκει τις ρίζες των δύο συστημάτων. Και αυτές οι ρίζες συνίστανται στο ότι οι μπολσεβίκοι εξαλείπτουν την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ενώ οι φασίστες φτάνουν στο ακραίο όριό της αυτή την εκμετάλλευση. Είναι βέβαιο ότι ο φασισμός έχει αποπειραθεί να μιμηθεί κάποιες εξωτερικές μορφές, ότι κάνει λόγο για “τετράρχονα πλάνα”, ότι επιδιώκει να περνιέται για ένα σύστημα “σοσιαλισμού”, ότι υιοθετεί “επαναστατικές” δράσεις κλπ. Όμως, το ότι ένας ανθρωποφάγος καταβροχθίζει τα θύματά του με μαχαίρι και πηρούνι δεν είναι λόγος για να ισχυρίζεται κανείς ότι έχει μάθει από τον “αδερφό” του, τον πολιτισμέννο άνθρωπο, “σχεδόν τα πάντα, εκτός από την ηθική”.
Για χάρη της αλήθειας και του αντιφασιστικού αγώνα, θεωρούμε απαραίτητο το ότι, μπροστά σε ένα πρόβλημα σημασίας τόσο αποφασιστικής, όσο αυτό της στάσης που υιοθετείται έναντι της Σοβιετικής Ένωσης, οι αστοί αντιφασίστες δεν πρέπει να αφήνονται να εξαπατώνται από την εμφάνιση ή τις προκαταλήψεις. Εμείς δεν επιδιώκουμε να επιβάλλουμε σε κανέναν αστό αντιφασίστα την ιδεολογία μας. Όμως, θέλουμε και έχουμε δικαίωμα να απαιτούμε να μην πληροφορούνται για αυτή από δεύτερο χέρι, να έχουν συνείδηση της αποφασιστικής σημασίας της Σοβιετικής Ένωσης στον αγώνα για την ελευθερία, για την ειρήνη, για τον πολιτισμό και για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και, ως εκ τούτου, για το τι σημαίνει η στάση τους έναντι της ΕΣΣΔ.
Ο σύντροφός μας Δημητρόφ, μια αγαπητή προσωπικότητα όχι μόνο ανάμεσα στους εργάτες, αλλά και στους αστούς αντιφασίστες όλων των χωρών, ισχυρίστηκε σε ένα σημαντικό του άρθρο για την 20ή επέτειο της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης:
“Η στάση που υιοθετείται έναντι της ΕΣΣΔ αποτελεί, εκ των πραγμάτων, την ιστορική τομή ανάμεσα στις δυνάμεις του φασισμού, του πολέμου και του καπιταλισμού, από τη μια, και τις δυνάμεις της ειρήνης, της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, από την άλλη. Εδώ δεν γίνεται λόγος για μια στάση καθαρά τυπική έναντι της Σοβιετικής Εξουσίας και του σοσιαλισμού, αλλά για τη στάση που υιοθετείται, συγκεκριμένα, έναντι της Σοβιετικής Ένωσης, που φτάνει πια τα 20 χρόνια πραγματικής και αποτελεσματικής ύπαρξης, με τον ασταμάτητο αγώνα της ενάντια στους φασίστες, με τη δικτατορία της εργατικής τάξης που έχει, με το σταλινικό Σύνταγμά της, με τον καθοδηγητικό ρόλο του Κόμματος των Λένιν και Στάλιν” (Γκ. Δημητρόφ, Προβλήματα του Ενιαίου Μετώπου και του Λαϊκού Μετώπου, ισπ.έκδ., σ.200).
Πιστεύουμε ότι οι αντιφασίστες όπως ο Τόμας Μαν δεν θα μπορούν να μην αναγνωρίσουν, μετά από μια σοβαρή εξέταση, την ιστορική αλήθεια που υπάρχει σε αυτά τα λόγια.
Μας φαίνεται ότι δεν είναι πολύ να ζητάμε και να αναμένουμε από αντιφασίστες όπως ο Τόμας Μαν και όλους όσους πρόσκεινται πνευματικά σε αυτόν, να αρχίσουν να εντρυφούν στα βασικά προβλήματα του λενινισμού, να γνωρίσουν τις ομιλίες και τα έργα του Στάλιν και την “Ιστορία του Κομμουνιστικού Κόμματος (μπ.) της ΕΣΣΔ” και ότι, έπειτα, θα αναρωτηθούν σοβαρά, αν, όταν πίστευαν ότι διατυπώνουν μια κρίση, στην πραγματικότητα, διατύπωναν απλώς μια προκατάληψη. Και με το να προτείνουμε κάτι τέτοιο, δεν το κάνουμε για να “αλλαξοπιστήσουμε” τους αστούς αντιφασίστες, αλλά με το να εντρυφήσουν πραγματικά σε αυτό που είναι και σημαίνει η Σοβιετική Ένωση, θα ενισχυθούν οι ίδιοι και η κοινή μας υπόθεση.
Δημοσιεύτηκε στην “Κομμουνιστική Διεθνή”, μηνιαίο περιοδικό, όργανο της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ν.8, Αύγουστος 1939, ισπανόφωνη έκδοση, σ.σ.17-21.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΓΚΑΝ-ΓΚΑΝ
Άραξε.
Τσιγαράκι;
Στο ντιβάνι, με τα παπούτσια
με το σακκάκι.
Ω, τί ωραίο ταβάνι!
50 χρονών, σ’ ένα δωμάτιο
εντελώς φοιτητικό
(φοιτητού της δεκ. ’60).
Δεν πας καλά.
Άρα:
Καλά πας.
[Κι’ ΕΙΠΕΝ Ο ΜΑΡΞ]
Κι’ είπεν ο Μαρξ:
Ν’ αλλάξουμε τον κόσμο
Κι’ είπεν ο Ρεμπώ:
Ν’ αλλάξουμε την ζωή.
Κι’ είπεν ο Λένιν:
Χτες ήταν νωρίς αύριο θάναι αργά
Κι’ είπαν οι χίπηδες στα Μάταλα:
Σήμερα είναι η ζωή το αύριο δεν έρχεται ποτέ
Κι’ είπεν ο Καζαντζίδης
– και ξανάπεν κι’ ο Πουλικάκος -:
Υ π ά ρ χ ω !
Κι’ είπεν ο Σίμος ο Υπαρξιστής:
Η κατάστασις είναι κρίσιμος αλλά όχι απελπιστική
Κι’ είπεν επίσης ο αυτός:
Εάν απελπισθείς μην απελπίζεσαι.
– Αυτοί οι παλιοί ξέραν τί λέγαν, να τους ακούτε τους παλιούς!
πηγή https://www.bibliotheque.gr/article/67466
ALLEGRO CON FALSO
Είμαι Βαλκάνιος
Άγριος
Τυραννοανασκολοπιστής
άναντάν παπαντάν
Για αίμα ψοφάω’ και σεξ
(ψοφάω σου λέω
γι’ αυτό ζω)
Εγώ — κόκκορας!
μέσ’ στ’ άγρια χαράματα
ξυπνάω, να τραγουδήσω
Εγώ — κόκκορας!
τη μέρα 2, 3 βολές
το χαρέμι μου κανονίζω
Άμα πίνω πίνω
για να μεθύσω μόνο
Στο λαιμό μου
το ξουράφι του βάνει ό μπαρμπέρης
Χ ρ ρ ρ ά τ ς ! καί μου την ανάβει
Πεθαίνω! όμως πεθαίνω γελώντας
(Σκουλίκια — τα τρώγω!
δε με τρώνε… )
πηγή http://www.poiein.gr/archives/562
Ο Θεόδωρος Μπασιάκος δεν έχει βιογραφικό στον παγκόσμιο ιστό
Гуменных Михаил Васильевич (Россия, 1925) «Заводской двор» 1978
σ.3 http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin.asp?c=65&dc=7&db=7&da=1930
και στην επόμενη Μπαρμπούς!
http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin.asp?c=65&dc=17&db=1&da=1919
mauroflight 